Podwyżka stawki za umieszczenie odpadów na składowisku nie musi mieć wpływu na podniesienie stawek za odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości. Rada gminy ma obowiązek określić górne stawki opłat ponoszonych przez mieszkańców za odbieranie odpadów komunalnych, przy czym może różnicować te stawki opłat i przyjąć niższe stawki za odbieranie odpadów gromadzonych selektywnie, a wyższe stawki za odbieranie odpadów zmieszanych.

Podwyższenie stawek opłat za składowanie odpadów, w tym zmieszanych odpadów komunalnych ma tworzyć warunki dla rozwoju przedsiębiorczości w zakresie gospodarczego wykorzystania odpadów oraz poprawy opłacalności odzysku, w tym recyklingu.

Podsumowując powyższe podkreślamy, że przepisy prawne stwarzają ramy funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, w tym odpadami ulegającymi biodegradacji. Obowiązujące instrumenty prawne dają podstawę do wprowadzenia na szczeblach lokalnych rozwiązań prawnych i systemowych, które powinny zapewnić odpowiednią segregację odpadów, a także ich odzysk, w tym recykling. Za zadania te odpowiadają przede wszystkim gminy, które posiadają odpowiednie uprawnienia, w tym możliwości ustanawiania finansowych zachęt do segregowania odpadów komunalnych oraz przedsiębiorcy prowadzący działalność w sektorze gospodarki odpadami.

Odnosząc się do kar finansowych ze strony Komisji Europejskiej, w przypadku naruszenia przez Państwo Członkowskie zobowiązań traktatowych, Komisja Europejska, na podstawie art. 226 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, może wszcząć postępowanie formalne. Jeżeli Państwo Członkowskie nie zastosuje się w określonym terminie do uzasadnionej opinii przekazanej przez Komisję Europejską w ramach postępowania formalnego, Komisja może wnieść sprawę do Trybunału Sprawiedliwości. Zarówno resort środowiska, jak i pozostałe resorty dokładają wszelkich starań, by nie dopuścić do sytuacji postawienia kraju przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości. Sankcje wobec państw członkowskich za nieprzestrzeganie prawa ochrony środowiska, w tym kary pieniężne, są stosowane w ostateczności. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy wszystkie etapy działań zapobiegawczych kończą się niepowodzeniem, jak również nieskuteczne okazuje się postępowanie wyjaśniające pomiędzy Komisją Europejską a państwem członkowskim, prowadzone w świetle art. 226 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Sankcje pieniężne służą w zasadzie zmuszeniu państw członkowskich do zastosowania się do orzeczeń wydanych przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości i stosowane są jedynie w przypadku, gdy zawiodą wszelkie środki zapobiegawcze lub gdy państwo członkowskie celowo nie zastosuje się do orzeczenia ETS. Znane są pojedyncze przypadki zastosowania tego typu sankcji (np. wobec Grecji i Hiszpanii) od momentu wprowadzenia ich w życie, tj. od 1993 r.